باغ من



آسمانش را گرفته تنگ در آغوش
ابر، با آن پوستین سرد نمناكش
باغ بی برگی
روز و شب تنهاست
با سكوت پاك غمناكش
ساز او باران ، سرودش باد
جامه اش شولای عریانی ست
ور جز اینش جامه ای باید
بافته بس شعله ی زر تا پودش باد
گو بروید، یا نروید، هر چه در هر كجا كه خواهد
یا نمی خواهد
باغبان و رهگذاری نیست
باغ نومیدان
چشم در راه بهاری نیست
گر ز چشمش پرتو گرمی نمی تابد
ور به رویش برگ لبخندی نمی روید
باغ بی برگی كه می گوید كه زیبا نیست ؟
داستان از میوه های سر به گردونسای اینك خفته در تابوت
پست خاك می گوید
باغ بی برگی
خنده اش خونی ست اشك آمیز
 جاودان بر اسب یال افشان زردش می چمد در آن
پادشاه فصلها ، پاییز


منبع: مجموعه اشعار مهدی اخوان ثالث